Maskers
Dooft iets uit of klaart iets op? Zijn het gezichten in de maak? Gezichten in rust? In plooien van onrust? Zijn het de gezichten, de vertrouwde gezichten van het gemis?
© Jean-Claude Desroussaux | Teksten door Alain Delmotte
Koppen
Als de schilder een diepte zoekt, zoekt hij dan een gezicht? En wat vindt hij, wat ontbreekt hem dat hij er blijvend naar zoeken moet? De schilder daalt af, haalt op. Wat zoekt hij op het doek, op een canvas van plat vlak en vloekend wit? Welke diepte kan daaraan beantwoorden? In wat voor vlees moet hij snijden? Uit welke herinnering delft hij het op: wiens gezicht?
© Jean-Claude Desroussaux | Tekst door Alain Delmotte
Gezichtsloos
Van al de gezichten in de wereld die hij kent, herkent en zich herinnert, is er enkel dat ene gezicht dat hij zoekt om het te vinden en dan te verliezen. Het gezicht van allen. Het onze. Het zijne. Het zijnde. Het vertrouwde gezicht van het zijnde.
© Jean-Claude Desroussaux | Tekst door Alain Delmotte
Landschappen
Verflaag na verflaag: alsof er iets moet verhuld worden en tegelijkertijd onthuld. Alsof er iets moet belegerd worden om het te vinden.
© Jean-Claude Desroussaux | Tekst door Alain Delmotte
Vormen
Ik bewonder zijn knoestige verbetenheid, zijn eigengereide hardnekkigheid, zijn creativiteit, krachtige expressie en dynamiek waarmee hij zijn materiaal te lijf gaat.
© Jean-Claude Desroussaux | Tekst door Alain Delmotte
Figuren
De thematiek van figuren met hun maskerachtige gezichten houdt hem al decennia obsessief bezig, maar zijn schilderwerk is nooit routineus. Hij is zoekende, graaft in de diepte en is nooit oppervlakkig. Het lijkt of elk werk een nieuw begin is. Maar het is geen begin. Het is een ijverige en blijvende queeste naar een begin.
© Jean-Claude Desroussaux | Tekst door Alain Delmotte
Portretten
Het gezicht is een afdaling, geen spiegelbeeld.
De schilder verwijt de spiegel dat hij weerschijn is. En niets te bieden heeft. Niets aan diepte. Niets aan afdaling.
Zien is wat zich schuilhoudt achter het verborgene: de strakke trekken van de duisternis.
.
© Jean-Claude Desroussaux | Tekst door Alain Delmotte
Abstract
The paintings by Van Nazareth are broad in themes and forms (there are landscapes, sensual studies Sommige ogen blijven achterwege: ze konden het niet geloven, niet aanzien en ze verdwenen in de diepte. De diepte van iets. Van iets dat is geweest. Van iets dat blijft, dat nooit achterwege blijft. Iets van de diepte: de diepte van een wonde.
© Jean-Claude Desroussaux | Tekst door Alain Delmotte
Naakt
Als toeschouwer kunnen we enkel onze denk- en gevoelswereld toetsen aan de denk- en gevoelswereld wereld van Van Nazareth: op zoek naar doorsnedes, op zoek naar verschillen
© Jean-Claude Desroussaux | Tekst door Alain Delmotte
Cortenstaal
ik bewonder zijn knoestige verbetenheid, zijn eigengereide hardnekkigheid, zijn creativiteit, krachtige expressie en dynamiek waarmee hij zijn materiaal te lijf gaat
© Jean-Claude Desroussaux | Tekst door Alain Delmotte
Beelden
Wat de kunstenaar oproept komt van heel ver. In de verte die ons dichtbij is: uit onze eigen geesteswereld. In al die werken en beelden – die koppen in de schilderwerken, de gestalten die zich in de beeldhouwwerken prijs geven – dienen we in de eerste plaats onszelf te herkennen. Wij zijn die koppen, wij zijn die gestalten – de koppen en gestalten waarvoor we blind zijn – die ons afschrikken, die onze nachtrust storen: ze leggen flagrant menszijn bloot. Ik kom er verder nog op terug.
© Jean-Claude Desroussaux | Tekst door Alain Delmotte